Kapitalizm ve Sosyalizm Üzerine

Kapitalizm; üretmek için tüketimi, tüketmek için de üretimi artırmak ister. O; sürekli, artırmanın, çoğaltmanın peşindedir. İhtiyaçtan çok üretir kapitalizm. Üretim çeşit çeşittir kapitalizmde. Bu üretim, insan popülasyonunun artması için tüketimi teşvik eder. Besin almayan bir canlı üreyemez en nihayetinde. Ama Malthus teoremi demir bir yumruk gibi iner bu üretim düzeninin tepesine. İnsan sayısı geometrik olarak artarken, gıda sayısı aritmetik olarak artar. En sonunda, gıda bulamayan yığınlar fakirleşir. Bu ise, Morgan Freeman’ın isyanına neden olur: “Afrika’daki anneler, çocuklarına tabağındaki yemeği bitir diye bağırana kadar, dünyadaki tüm tabakları kırmak istiyorum”.

Sosyalizm ise paylaşmak için tüketimi ve yine paylaşmak için üretimi teşvik eder. Burada, paylaşım esastır. Sosyalizm, teşvik etmez insanların çoğalmasını; az insan demek, üretilenden daha fazla pay alınması demektir; bu da doyum hissine neden olur en nihayetinde. Kapitalizm, üretir de üretir. Hep daha fazlasını... Ve de satmak ister ürettiklerinin hepsini. Özendirir, kandırır, insanların türlü türlü zayıflıklarından yararlanır ve satar. İhtiyaç olsun olmasın, teşvik edilen sürekli almaktır bu düzende. Sahip olmak, hep daha fazlasına; temel istek budur. Bu sahip olma duygusu, insanın kimliğidir kapitalizmde. Paylaşmak mı? Asla. Benim olmalı, hep benim. Mutluluk, para, rahatlık, şatafat, ün; hepsi benim olmalı... Sosyalizmde ise benim olmalı, ihtiyacım kadarı. Fazlası ise, ihtiyacı olana verilmeli. İhtiyaçtan fazlasını dağıtırsın bu düzende. Paylaşmak, insanın kimliğidir sosyalizmde. Mutluluğu da, parayı da hem kendin hem de diğer insanlar için eşit düzeyde istersin. Mutluluğun özü budur işte. Tüm sahiplik duygularından kurtulmak... Kimse kimsenin ve hiçbir şey hiç kimsenin malı değildir; üretilenler herkesle ortak paylaşılır. Şeyh Bedrettin’in dediği gibi: “Yarin yanağından gayrı, her yerde her şeyde hep beraber”. İşte sosyalizm... Seçim insanlığın kaderini belirleyecek.