İç sesim şunları söylüyordu: "...Güneş; sen de yalnızsın ben de. Ay da öyle. Göklerdeki yıldızlar da. Senin sesini de duyan olmaz, benim de. Ama sen bana 150 milyon kilometre uzakta değilsin asla. İçimde yanıyorsun, tüm hücrelerimde... Sımsıcak bir ışıksın sen, kozmostaki tüm yıldızlar gibi. Ama ben bu yüzyılda ölüp gitmiş olacağım. Kimse ağlamayacak arkamdan, çünkü yalnız gideceğim; kim bilir nerede, belki yağmurlu bir gecede... Sen ise 4.5 milyar yıl daha yaşayacaksın. Tadını çıkar yaşamanın, o kutlu özgürlüğün tadını, çıkar çıkarabildiğin kadar..."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder